فیلم سازی عملی غیرطبیعی است. سینما رسانه ای تأویل شده و تصنعی است. تصور غلطی وجود دارد که در سبک سینمای «رها کردن به حال خود» خلاقیت بیشتری هست، اما به نظر من این توجیحی برای تنبلی است. این یعنی نادیده گرفتن این واقعیت که جای بازیگر در قاب تصویر از ابزار مهم قصه گویی در کار سینماست. هاسکل وکسلر به جای اینکه فیلمنامه در دست، وارد صحنه بشوم و فکر کنم: «چگونه باید از این صحنه فیلمبرداری کرد؟»، ترجیح دادم بپرسم: «می خواهم فیلمبرداری این صحنه چه تأثیری بر مخاطب داشته باشد؟». این شیوه سخت گیری شما را مجبور می کند چیزهایی را که ممکن است زائد یا مزاحم باشند، حذف کنید. آنچه شما ترجیح می دهید انجام ندهید به اندازه آنچه ترجیح می دهید انجام دهید اهمیت دارد. تفکر حذفی به انسان کمک می کند آنقدر طرح را خلاصه کند تا کاملا از نظر بصری، حسی و داستانی برای تماشاچی قابل درک شود. گوردن ویلیس سعی می کنم با کارگردان هایی کار کنم که می خواهند فیلم هایشان بر تماشاچی تأثیر بگذارد، و مردم را وادارد مدتی پس از ترک سالن درباره موضوع فیلم بحث کنند. برای من فیلم هایی جالبند که به مرور زیر پوست تماشاگر رخنه می کنند. فیلم هایی با شهامت بیان واقعیت های جاری بین مردم به کشف عواطفی می پردازند که من می توانم با آنها ارتباط برقرار کنم. روبی مولر