دکترجوادمجابی: هاینر مولر روایت های شناخته شده را دستاویز فریاد اعتراض و خروش بی حد و بندش قرار می دهد. اینجا هملت شکسپیر بهانه است و در آثار دیگرش مده آ و آلکست نوشتة اوریپید و قصه های شناخته شده ای چون هراکلس و اودیپوس و پرومته و مکبث. واکنش های شوخ چشمانه و هجوآمیز انسان یاوه گشته نسبت به دورانی از دست رفته، می افتد روی بیان خشماگین و بنیاد برانداز یک طغیانگر ژرفکاو که پرسش های گزنده و داوری های بی رحمش را در مورد دنیای کنونی، تا مرحلة نفی خود و انکار دیگران و انهدام دنیا پیش می برد. نمایشنامه های مولر نمایش یاوه شدگانی است که در کثافت خود می غلتند و می دانند که سرشت و سرنوشت شان این تغوط فراگیر نبوده است، پس نومیدوار می جنگند و ته ذهن خود این شک را دارند که آیا در عین قربانی شدن چوب زیر بغل جلادان خویش نبوده اند؟ ماجرای هم آمیزی جلاد و قربانی تازگی ندارد، در کار «سارتر» و «کامو» و «سلین» و دیگران آمده اما در نمایشنامه های مولر، شتاب دگرشدگی حالات و اطوار غافلگیر کننده است. تضادهای خردکننده کرداری و پنداری چنان به سرعت رخ می دهد و لحن و حالت و موقعیت تداخل می کند که چندگانگی شان روان آدم های نمایش را جر می دهد و جسم هایشان را لاشه ای گندان می کند، وقایع ناهمساز نه در طول روایت بلکه در لحظه اتفاق می افتد و دائم شکل ها در هم می شوند و بر هم می لغزند. در تناسخی غریب تاریخ چون فلزی گداخته و بی شکل ناگاه در آب منجمد می شود، بی آن که دریابیم این شکل متناوب، شمشیر و داس می شود یا در کوره قلم و تندیس؟ این راوی عصبانی است، این قهرمان، این مولر؛ از تاریخ و اسطوره و خاطره دلخور است، خشم گرفته بر انسان های دوران خویش، از سرمایه داری و کمونیسم به یک سان حالش به هم می خورد، آنارشیستی که ته دلش آرزو می کند کاش همه چیز درست و به سامان بود بی این همه لاشه و فضاحت در چشم انداز و پشت سر. پس می درد از هم اوضاع را، پرده ها و نیم پرده ها را، نقاب از چهرة ریاکار و ستمگر و زبون خود می افکند تا بتواند ریاکاران و زبونان و ستمگران را استهزا کند. نیش این زبان تمامی زهر زمانه را در خود دارد.