موسيقي ايراني ، مانند عرفان مراحلي دارد. هر کسي گمان کند که مي‌تواند بدون گذر از منازل سلوک ، به سرمنزل مقصود راه يابد ، سر از ترکستان در مي‌آورد. نوازنده نيز همچون سالک در جستجوي غايتي راه مي‌سپرد و در وادي عشق، جوياي حقيقتي است. آنکه ساز خود را به چشم وسيله و اسباب طرب مي‌نگرد، از اين عوالم چيزي درنمي‌يابد و دربند ظواهر مي‌ماند. نوازنده يا خواننده در هنگام نواختن يا خواندن ، نظر به جلوه دلدار دارد و خود را با جهان هستي در ارتباط مي‌يابد. استاد جليل شهناز در طول چندين دهه فعاليت هنري شادي‌ها و غم‌هاي مردم سرزمينش را با تار خود نواخت و طبق نظر صاحبنظران داخل و خارج از کشور از برترين تک‌نوازان جهان به‌شمار مي‌آيد. اکنون صاحبنظران ، ساز شهناز را با اولين طنين مضراب‌هايش به خوبي مي‌شناسند و تشخيص مي‌دهند. با ملاحظه سطحي بر شيوه نوازندگي استاد شهناز، اولين نکته‌اي که به ذهن متبادر مي‌شود ، سادگي و ايجاز جملات و نيز رواني تحريرها و آواز است ولي با بررسي دقيق و همه‌جانبه در فن نوازندگي ايشان، سادگي و رواني شکل ديگري بر خود مي‌گيرد و همه و همه در جمله جمله موسيقي شهناز با دقت و ظرافت و مهارت نواخته مي‌شود. در اين کتاب نيز سعي شده است در حد بضاعت به پاره‌اي از جوانب مختلف زندگي هنري، بداهه‌نوازي،‌مکتب اصفهان، شيوه‌هاي نوازندگي، مکتب خاص تارنوازي استاد جليل شهناز و مصاحبه‌هاي منتشر‌شده از ايشان ، پرداخته شود. در فصل آخر نيز با نظرات و خاطرات جمعي از بزرگان فرهنگ و هنر درباره اين بزرگمرد موسيقي آشنا مي‌شويم. اميد است که مورد قبول طبع هنردوستان و هنرشناسان گرامي واقع شود.