در این دفتر از مجموعه‌ی «موسیقی‌دانان ایرانی» تأملی داریم بر زندگی و اندیشه و آثار استاد علی تجویدی از هنرمندان بنام روزگار ما که دیرزمانی نیست از میان ما رفت و نامی جاودانه از خود به جای نهاده است. هنرمندی که با طبع لطیف و خیال نازکش آثار بسیار زیبایی را آفریده است و سالیان سال برای اعتلای هنر موسیقی سرزمینش با عشق فراوان کار کرد و لحظه‌ای در این عشق، دریغ نورزیده است. تجویدی یکی از بهترین شاگردان ابوالحسن خان صبا بود. او نه تنها در نوازندگی ویولن و سه‌تار تبحری بی‌مثال داشت، بلکه در آهنگ‌سازی و خلق نغمه‌های شیرین ، از سرآمدن موسیقی پنج دهه‌ی گذشته به شمار می‌رود. تجویدی در خوش‌رفتاری ، بزرگ‌منشی، پایبندی به اعتقادات و حس نوع‌دوستی ، زبانزد دوستان و اهالی هنر است. او، هم‌ شاگردی بااخلاق و باهوش برای استادانش بود و هم استادی کامل و نیکوخصال برای شاگردانش . یاد و نامش را گرامی می‌داریم و زندگی پرثمر او را در این دفتر مرور می‌کنیم. بخشی از متن کتاب: یادم می‌آید ، مرحوم پیرنیا آمد پیش من، پیشنهاد کرد، عده‌ای جمع شویم و این برنامه (گل ها) را راه بیندازیم. قبل از این که رسماً وارد رادیو شوم، در برنامه موسیقی ارتش شرکت می‌کردم و صدای ساز من از رادیو پخش می‌شد و کمی هم شهرت پیدا کرده بودم، استاد صبا که صدای ویولن مرا در رادیو شنیده بود، گفت: «تو چرا نمی‌خواهی رسماً در زمره نوازندگان رادیو ، سلو بزنی؟ » با شرمساری گفتم: « راستش تا شما هستید، خودم را قابل نمی‌دانم که ساز بزنم. دست‌هایم را در دست‌هایش گرفت و فرمود: «تجویدی ، هر گلی یک بویی دارد، حتماً باید بروی در رادیو ساز بزنی».