چه چیزی یک بچه را به پاره کردن نقاشی همکلاسی‌اش، یا ابلیس را به راه انداختن جنگی علیه خدا می‌کشاند؟ خوره‌ی فرهنگی که خودش را عقل کل می‌داند احتمالا به ما احساس نادانی و بی‌فرهنگی می‌دهد. رشک در نتیجه محرومیت و نابرابری نیز بروز می‌کند، انگار آدم‌های محروم باید کاری کنند که رشک نورزند. ترس از موفقیت نیز همچون ترس از شکست، شایع و رایج است، چرا که گاه از رشک بردن دیگران می‌ترسیم. رشک چون ماری است که لای علف‌ها پنهان شده و دشمنی است که بی‌صدا نفوذ می‌کند. روانکاوی فرصتی است برای اعاده بخش‌هایی از خودمان که در بی‌خبری به آن‌ها پشت کرده‌ایم. رشک، بسیار پیشتر از پیدایش روانکاوی، یکی از بزرگترین مسائل بشر تلقی می‌شد. هرچه باشد، رشک(حسد)، یکی از هفت گناه کبیره و به قول چاسر بدترین آنهاست، در واقع، بدترین آنهاست چرا که می‌توان هرکدام از شش گناه کبیره‌ی دیگر را در تقابل با یک فضیلت خاص دید، اما رشک، بر خلاف آن‌ها، در تقابل با همه فضایل و همه خوبی‌هاست.... و به شیطان می‌ماند، همین‌که از زیانی که به آدمی می‌رساند به وجد می‌آید. به قول چاسر، رشک یعنی با دیدن خیر و سعادت کسی، غرق در اندوه شویم و با دیدن بدبختی او، به شعف آییم.